Belgijskie zakonnice przebudowały swoją kaplicę na basen

Siostry Najświętszego Serca Maryi to powstałe w połowie XIX wieku belgijskie zgromadzenie zakonne, zajmujące się prowadzeniem szkół, a także opieką nad ubogimi. Do połowy XX wieku zgromadzenie przeżywało ciągły rozwój, dochodząc do liczby 870 sióstr w Belgii i kilku innych krajach. Później, jak w przypadku wszystkich zakonów w krajach zachodnich, które postanowiły „unowocześnić” swój katolicyzm, liczba ich członkiń i klasztorów zaczęła szybko spadać. Rósł także przeciętny wiek sióstr. W 2004 r. zgromadzenie liczyło jeszcze ok. 240 sióstr w Belgii oraz ok. 110 w Brazylii i Danii. Nowsze dane nie są dostępne, lecz wiadomo, że trend spadkowy nie został zahamowany. Terhulpen (La Hulpe) pod Brukselą to miejsce, w którym siostry są obecne od 1859 r. Zajmowały się prowadzeniem szkoły, a później internatu. Jednak w ostatnim czasie nie były już w stanie utrzymać klasztoru i postanowiły znaleźć dla niego nabywcę oraz przenieść się do mniejszego i nowocześniejszego budynku.

Witraże klasztorne zamontowane na basenie. Źródło: hocuspocus-asbl.be

Dwa lata temu zakonnice podjęły decyzję o desakralizacji swojej kaplicy klasztornej, zbudowanej w końcu XX wieku. Dzięki niezależnemu wejściu mogli do niej przychodzić także wierni z zewnątrz.

Kilka miesięcy temu do sióstr trafiło małżeństwo z niepełnosprawnym dzieckiem – Christophe i Thalie – które zaproponowało im przebudowę kaplicy na basen dla niepełnosprawnych. Para ta założyła wraz z kilkoma podobnymi rodzinami grupę inicjatywną, działając w ramach projektu społecznego o nazwie, nomen omen, „Hokus Pokus”. Autorce tekstu, opublikowanego w katolickim portalu informacyjnym cathobel.be, występująca w imieniu wspólnoty siostra Florence powiedziała, że zakonnice były początkowo zdziwione, ale po „mądrym rozważeniu” odpowiedziały pozytywnie na prośbę, uznając, że mieści się ona „w duchu założyciela zgromadzenia”.

Strona internetowa projektu przebudowy kaplicy na basen

Pieniędzy na przebudowę kaplicy na basen dostarczyli prywatni darczyńcy, fundusze charytatywne i Fundacja Króla Bauduina. Nowy basen ma zostać otwarty w przyszłym roku. Jak podkreśla autorka tekstu na cathobel.be, który nagłośnił sprawę, Angélique Tasiaux, nad drzwiami nadal wisi krzyż, zamontowane zostały również trzy witraże ze scenami biblijnymi, pochodzące z klasztoru sióstr, dzięki czemu dawne przeznaczenie budynku jest nadal widoczne. „Są bardzo kolorowe i prezentują finezję szczegółów w spokojnych twarzach, draperiach i krajobrazach” – podkreśla Christophe, pomysłodawca przebudowania kaplicy na basen.

„Projekt zaproponowany przez Christophe’a i Thalie jest międzypokoleniowy i stanowi kontynuację tego, czym żyjemy... Nie stanowił on trudności dla żadnej z nas. Chrzest zapoczątkowuje życie Chrystusa zanurzeniem się w wodach Jordanu. Z drugiej strony dzięki naszym starym i chorym siostrom wiemy, jak ważna jest kąpiel” – zapewnia siostra Florence.

______________________________

W tym samym dniu, w którym przeczytałam o basenie w kaplicy klasztornej w Terhulpen, otrzymałam list od o. Mariana Schwarka, werbisty, misjonarza w Togo, z prośbą o datek na budowę kościoła. Im dłużej go czytałam, tym bardziej byłam zdziwiona. List ten stanowił najlepszy komentarz do basenu z Terhulpen, katedry św. Katarzyny z Utrechtu i innych podobnych historii, jakimi się tu dzielę (podkreślenia moje).

Drodzy Przyjaciele Misji!

Serdecznie pozdrawiam Wszystkich z Togo. Zawsze, słysząc o kościołach wystawianych na sprzedaż albo przeznaczonych na rozbiórkę w Europie, myślę sobie dlaczego aniołowie nie chcą przenieść tych kościołów do nas, do Togo, gdzie są tak bardzo potrzebne. Tak jak na przykład przenieśli kiedyś domek Panny Maryi z Nazaretu do Loretto. Niekiedy chcąc otrzymać coś z wyposażenia piszę do parafii, które wystawiają na sprzedaż jeden ze swoich kościołów, np. z powodu braku środków na jego utrzymanie. Niestety, moje prośby pozostają bez odpowiedzi. Nie rozumiem, dlaczego tylko chrześcijanie pozbywają się kościołów, które następnie zostają zdesakralizowane i przeznaczane na sale koncertowe lub kluby. Nigdy jeszcze nie słyszałem, żeby muzułmanie wystawiali na sprzedaż meczety ani u siebie ani w Europie. Natomiast tutaj w Togo, mamy niesamowite trudności w zdobyciu środków finansowych na budowę kościołów, czy kaplic. [...] Niekiedy słyszy się takie komentarze: „A po co Wam taki kościół? Zobaczcie na nasze wielkie kościoły, które stoją puste”. Chciałoby się odpowiedzieć, że kościoły te przez wieki były wypełnione wiernymi. Dlaczego obecnie pustoszeją? Czy to tylko wina wiernych?

Podziwiam kościoły jakie w Togo wybudowali nasi pierwsi misjonarze. Niektórzy z nich zaciągali długi, które spłacać musiał sekretariat ds. misji naszego Domu Macierzystego w Steylu. O. Nikolaus Schönig budując kościół w Kpalime, który dzisiaj jest katedrą tej diecezji, powiedział: „Wybudowaliśmy piękny kościół a nie stodołę”.

Wspomniane przez ojca Mariana Steyl, kolebka całej zakonnej rodziny werbistowskiej, założonej dla celów misyjnych przez bł. Arnolda Janssena, mieści się w Holandii, niedaleko granicy belgijskiej.

Źródła: cathobel.be, hocuspocus-asbl.be, Wikipedia