Mnich z Góry Atos nowym prawosławnym biskupem pomocniczym Belgii i całego Beneluksu

W niedzielę 26 stycznia br. w katedrze prawosławnej pod wezwaniem Świętych Archaniołów w Brukseli odbyły się święcenia biskupa Apollonii Joachima. Wcześniej, 9 stycznia, Święty Synod Patriarchatu Ekumenicznego wybrał go na biskupa pomocniczego prawosławnego arcybiskupstwa Belgii oraz egzarchatu Holandii i Luksemburga.

Święcenia biskupa Joachima. Źródło: orthodoxia.be

Ceremonii święceń przewodniczył prawosławny metropolita Belgii Atenagoras, a uczestniczyło w niej poza nim jeszcze sześciu biskupów: metropolita Cyryl z Kifisii (Kościół Grecji), metropolita Chryzostom z Kyrinii (Kościół Cypru), arcybiskup Hiob z Telmessos (Patriarchat Ekumeniczny Konstantynopola), biskup Dozyteusz (Patriarchat Gruzji), biskup Bartłomiej z Arianze (Patriarchat Ekumeniczny Konstantynopola) oraz biskup Porfiriusz z Neapolis (Kościół Cypru). Oprócz nich obecni byli przedstawiciele Kościoła katolickiego i innych Kościołów chrześcijańskich, m.in. arcybiskup Mechelen i Brukseli kard. Joseph de Kesel, nuncjusz apostolski abp Augustine Kasujja, arcybiskup Kościoła Syryjskiego Georges Kourie, przewodniczący Federalnego Synodu Kościołów Protestanckich i Ewangelickich Belgii dr Geert W. Lorein oraz opat Chevetogne Lambert Vos.

Biskup Joachim, noszący świeckie nazwisko Archontos, urodził się w 1964 r. na wyspie Psara (Grecja). Studiował pielęgniarstwo, medycynę, teologię i historię. W 1990 r. otrzymał postrzyżyny mnisze w klasztorze na słynnej Górze Atos. Posługę duszpasterską w Belgii pełni od ponad 20 lat. Podczas ceremonii święceń biskup Joachim powiedział między innymi: „Dobrze wiem, że zostałem powołany, by być biskupem w trudnych z duchowego punktu widzenia czasach. Biskupem XXI wieku, w którym króluje zjawisko ekstremalnej globalizacji, ideologicznego zamieszania i desakralizacji społeczeństwa, legalizacji grzechu, nihilistycznego amoralizmu i poniżenia osoby ludzkiej. Ale jest to też czas, w którym nadal istnieją głód i pragnienie Boga, metafizyczne poszukiwanie zbawczej prawdy. Jestem powołany, aby dawać osobiste świadectwo, towarzyszyć pielgrzymującym wraz ze mną braciom, prowadzić ich ku zbawieniu, ku Królestwu nieskończonej miłości”.

Niedzielna ceremonia była piątymi święceniami biskupimi w katedrze prawosławnej w Brukseli. Prawosławne arcybiskupstwo Belgii oraz egzarchat Holandii i Luksemburga, podlegające Patriarchatowi Ekumenicznemu Konstantynopola, zostało powołane do istnienia w 1969 roku.

Nie ukrywam, że informacje o rozwoju Kościołów wschodnich w Holandii i pozostałych krajach Zachodu, zwłaszcza tych tradycyjnie protestanckich, zawsze mnie cieszą. Nie ma lepszego lekarstwa na skrajny racjonalizm, pragmatyzm, horyzontalizm i reformizm Zachodu niż kontakt z duchowością i liturgią chrześcijaństwa wschodniego. Nie jest przypadkiem, że wielu mieszkańców zachodnich Europejczyków nawraca się na prawosławie, podczas gdy współczesny Kościół rzymskokatolicki do nich nie przemawia. Człowiek przyzwyczajony, że w kościele praktycznie wszystko jest kwestią ludzkiej umowy i przy niemal każdej rzeczy z dziedziny liturgii, moralności i praktyki wiary, a czasem nawet teologii można dowolnie majstrować, tłumacząc, że czasy się zmieniły i trzeba się na bieżąco dostosowywać do dzisiejszego świata, trafia przypadkiem do cerkwi, a tam staje się świadkiem ustanowionej przez samego Boga, więc niezmiennej od półtora tysiąca lat Boskiej liturgii, w której nikt nie boi się złota, przepychu i upływu czasu, bo jest ona czystym uwielbieniem Niepojętego i Wszechwładnego, zaglądaniem przez otwarte niebo do wszechczasowej liturgii niebiańskiej...

Źródła: orthodoxia.be, kerknet.be