Belgowie też już mogą korzystać ze swojego kościoła w Rzymie

Serce Kościoła łacińskiego bije w Rzymie i dlatego starannie odnotowujemy wszelkie ważniejsze wydarzenia dotyczące chrześcijaństwa Dolnych Krajów, które odbywają się w Wiecznym Mieście. Dwa lata temu poświęciliśmy tekst kościołowi nacji holenderskiej w Rzymie: „30 lat holenderskiego kościoła koło Placu Św. Piotra – daru Jana Pawła II” (przypomnijmy, że zgodnie ze starą katolicką tradycją każda „nacja”, Kościół narodowy, posiada przeznaczony dla siebie kościół w stolicy chrześcijaństwa), natomiast dziś nadszedł czas na wieści dotyczące kościoła nacji belgijskiej.

Portal prowadzący do kościoła św. Juliana Szpitalnika.
Fot. Wikimedia Commons/Lalupa

Jak wiadomo, Belgia jest krajem bardzo młodym, wykrojonym z ziem niderlandzkich za zgodą wielkich mocarstw dopiero w 1830 r., ale jej rzymski kościół ma za sobą historię znacznie dłuższą. Jego początki datują się bowiem prawdopodobnie już na VIII wiek po Chrystusie, czyli na czasy, kiedy przyjęło chrześcijaństwo Hrabstwo Flandrii, stanowiące zachodnią i północną część dzisiejszej Belgii. Mieszkańcy Flandrii, podobnie jak inne nawrócone ludy germańskie, zaczęli pielgrzymować do Rzymu i potrzebowali placówki, w której będą mogli się zatrzymywać. Takich schronisk dla poszczególnych nacji, zwanych po łacinie hospicjami, istniało i istnieje do dziś w Rzymie wiele. Również Polacy mają swój Dom Polski.

Hospicjum Flandryjczyków nosiło imię św. Juliana Szpitalnika, świętego prawdopodobnie żyjącego w VII wieku i pochodzącego z ziem flandryjskich. Wybudowano przy nim kaplicę, która później rozbudowana została w kościół. Jego niderlandzka nazwa brzmi Sint-Juliaan-der-Vlamingen, francuska: Saint-Julien des Flamands, a włoska: San Giuliano dei Fiamminghi. Po polsku znaczy to dosłownie „Święty Julian Flandryjczyków”. Mieści się on w bardzo przyjemnym miejscu, w samym centrum Rzymu, niedaleko głównej ulicy Corso Vittorio Emanuele II, prowadzącej po przekroczeniu Tybru wprost na Plac św. Piotra, przy uliczce Via del Sudario (od kościoła Ss. Sudario, czyli Świętego Całunu).

Obecny budynek kościoła został wybudowany w XVII-XVIII wieku w stylu barokowym. Na sklepieniu ukazane jest alegoryczne przedstawienie hrabstwa Flandrii oraz miast Brugii, Gandawy i Ypres, z freskiem przedstawiającym apoteozę św. Juliana pośrodku. W tym czasie kościół należał do nacji Południowych (katolickich) Niderlandów. Od 1844 r. zaś, w związku ze zmianami politycznymi, nosi oficjalnie nazwę Królewskiego Kościoła Belgijskiego.

Przez ostatnie trzy lata w kościele był prowadzony remont, a zgromadzone w nim dzieła sztuki były poddane restauracji. Prace wreszcie się skończyły i w niedzielę 16 stycznia odprawiona została pierwsza po trzyletniej przerwie Msza święta. Celebrował ją biskup Antwerpii Johan Bonny, a koncelebrował niedawno mianowany nowy rektor kościoła, ks. Gabriël Quicke, oraz inni kapłani. W uroczystości brali udział przedstawiciele ambasady Królestwa Belgii w Rzymie.

Również dzisiaj przy kościele św. Juliana mogą zatrzymywać się pielgrzymi belgijscy, w budynku położonym w pobliżu. Domem dla pielgrzymów i samym kościołem opiekuje się specjalnie powołana fundacja Sint-Juliaan-der-Vlamingen.

Warto dodać, że kościół Sint-Juliaan-der-Vlamingen jest też kościołem tytularnym, tzn. ma przydzielonego kardynała, zgodnie ze starą zasadą nakazującą, aby każdy kardynał miał swój kościół w Rzymie. Obecnie kardynałem tego kościoła jest niemiecki kardynał Walter Brandmüller, popularny wśród bardziej konserwatywnie nastawionych katolików, także w Polsce.

Źródła: kerknet.be, sangiulianodeifiamminghi.com, Wikipedia